Historia schroniska sięga końca XVIII w. i jest złączona z zasiedlaniem najstarszej tatrzańskiej osady
Stary Smokowec. Jednym z ulubionych celów wypraw badawczych
Wysokich Tatr był pobliski
Hrebienok.
Kiedy wycieczkowicze zaczęli wytyczać trudniejsze trasy do
Doliny Staroleśnej i
Doliny Zimnej Wody oraz na okoliczne szczyty, postawiono w roku 1865 na Staroleśniańskej Polanie
Rainerową Chatę a dziesięć lat później tuż pod
Hrebienokiem skromną Rużeninową Chatę. Wzdłuż szlaku ku wodospadom spółka leśna ze Spiskiej Soboty zdecydowała o założeniu Sanatoriów Studenopotockich a następnie oddawała do użytku hotele Spisz (1884), Kolbach i Dom Sanatoryjny (1894). Zainteresowanie sanatoriami wzrosło, gdy w roku 1908 uruchomiono
kolejkę na
Hrebienok. Dobrze zapowiadające się plany rozwoju sanatoriów zniszczył pożar z roku 1927.
W rok po pożarze (1928) praski Legiobank, jako właściciel
kolejki zlecił dobudowanie do budynku stacji na
Hrebienoku hotelu z restauracją Sporthotel (poprzednik schroniska Hrebienok). Po roku 1947 w związku z likwidacją Legiobanku hotel przekwalifikowano na sanatorium naukowe pod nazwą Hrebienok. Podeszły wiek budynku i nieustanna eksploatacja wymusili w roku 1988 znaczącą przebudowę. Obecny wygląd tylko z ogólnych zarysów przypomina pierwotny budynek.
